|| World mental health day ||

Vandaag – 10 oktober – is het World Mental Health Day.

Je mentale gezondheid. Vaak rust hier nog een enorme taboe op. Dit kan en mag niet. Zelf zit ik fysiek en mentaal prima in mijn vel. Maar rondom mij heen zie ik helaas hele andere dingen. Gisteren zag ik de documentaire “Het voorland is back” over suïcide en kwam er een artikel voorbij over KOPP- kinderen. Kinderen van Ouders met Psychische Problemen. Hier heb ik al eerder artikelen over gelezen. En taboes zijn er om te doorbreken. Ook ik was/ben een KOPP- kind. En dat is oké. Ik ben niet altijd een KOPP-kind geweest. Volgens mij begon het op mijn tiende of elfde. Wat ik me herinner tenminste. Klagen mag ik niet. Heb ondanks alles een fijne jeugd gehad. En natuurlijk, als een van je ouders mentaal ziek is dan heeft dat invloed op het hele gezin. Dat was toen en is nu nog zo. Helaas is het vaak dat als je mentale problemen hebt, dit je je hele leven hebt. Als kind zijnde leer je daar veel gemakkelijker mee omgaan. Het is zo en je past je aan. Soms doe je dit op een goede manier en soms blijkt achteraf dat de manier niet helemaal perfect was. Maar het vormt je wel. Het doet echt wel wat met je als je je ouder een tijdje niet mag zien vanwege een opname. Als er veel verandert in huis. Je deelt je slaapkamer tijdelijk met je oma die in huis komt helpen. Sommige kinderen lachen je uit op school. Je bent te jong om helemaal te snappen wat er aan de hand is. Je andere ouder probeert alles zoveel mogelijk in goede banen te leiden. Je broer pubert er lekker verder op los en gaat er op zijn eigen manier mee om. Ik had nooit echt veel vriendinnen. Maar wel een paar goede. Maar mensen die ik nog niet goed kende nodigde ik niet snel uit bij mij thuis. Door de taboe die er op heerst maakt het toch dat er een beetje schaamte is. Niet voor je ouders maar voor de situatie. Ik was jong en nog volop mijn eigen aan het ontdekken. Wie ben ik? Wat is mijn plek in de wereld? Dat is voor sommige in een normale situatie als lastig. Maar het fijne aan jong zijn is dat je je makkelijker aanpast aan de situatie. Je bent nog wendbaarder. En soms weet je niet beter. Het heeft me gemaakt wie ik nu ben. Het heeft me gedeeltelijk gevormd. En dat is oké.

Nu ik volwassen ben zie ik meer van de psychiatrie. Hoe lang de wachtlijsten zijn en hoe het er soms aan toe gaat. Mensen die aangeven dat ze niet meer kunnen en opgenomen willen worden komen gewoon op een wachtlijst van 6 tot 8 weken. En wat ik al eerder schreef is dat mensen met psychische problemen deze vaak hun hele leven houden. Vaak zijn er goede jaren en slechte jaren. Maar als je ene ouder psychisch in de problemen komt en de andere ouder door ziekte dit niet meer op kan vangen komt het toch op je eigen schouders terecht. Gesprekken met psychiaters en psychologen, artsen en verpleegkundige. Crisisdienst en saaie sombere psychiatrische afdelingen. Je zorgen maken. Nachten wakker zijn en telefoontjes die je nooit wilt ontvangen maar toch krijgt. Ik heb me ook meer verdiept in de psychiatrie. Aanleg, erfelijkheid, mogelijkheden, maar ook hoe de gang van zaken is in de huidige samenleving. Hoe het wordt ervaren in de huidige maatschappij. En door er over te praten zie je dat het een alledaags probleem is. Het is dus belangrijk om hier een goede balans in te vinden.

Ik heb de laatste jaren geleerd dat ik ben wie ik ben. En ik ben ik en niet iemand anders. Alles wat er in mijn leven is gebeurd heeft me gevormd wie ik nu ben. Het is hoe je er zelf mee omgaat en hoe je bepaalde dingen oppakt. Maar ik heb ook geleerd dat niet iedereen dit kan. Ik ben tevreden over wie ik ben. Ben er achter gekomen dat ik niet alleen mentaal maar ook fysiek gelukkig ben. Leer omgaan met de (on)mogelijkheden van mijn lichaam en leer langzaam mijn grenzen kennen. Ook mentaal zit ik lekker in mijn vel. Ik weet wat ik wil en ik weet dat ik het kan. Ik weet dat ik mag praten en niet alles voor mezelf hoef te houden. Heb geleerd welke mensen er voor me zijn en welke niet. Welke mensen puur aandacht willen en welke mensen aandacht verdienen. Ik ben ik en daar ben ik trots op! Ik heb mijn balans gevonden. Soms is dat kiezen voor jezelf. Het is zo belangrijk dat je er zelf niet aan onder door gaat. Ik denk dat ik dat nog wel het moeilijkste vond, kiezen voor mezelf. Het voelde heel egoïstisch op dat moment.

Ik hoop dat de taboe om psychische problemen snel doorbroken wordt. Depressie, suïcide, angststoornissen, automutilatie en andere dingen. Deze zouden gewoon bespreekbaar moeten zijn. Het zou een hoop schelen. Ik zie veel om me heen en ik probeer alles bespreekbaar te houden. Hier zou geen schaamte voor moeten zijn. Ik probeer op deze manier de taboe te doorbreken. Als iedereen dit probeert te doen dan. Ik ben trots op mijn ouders en familie!

Liefs,

Nicole