Retetrots

In het oog van de storm. Ik vind het heerlijk om te mediteren. Ben een echte beelddenker en kan heel goed visualiseren. Prachtige combi al zeg ik het zelf. "Stilte in het midden van de chaos", een ontzettend mooie meditatie van Meditation moments. Ik hoop dat die me nog veel gaat helpen tijdens mijn revalidatie. Mijn gevoel zegt van wel.

Mediteren, de een vind het geweldig en de andere juist helemaal niks. De tijd voor jezelf, de innerlijke rust, ik heb het nodig, zo krijg ik een beetje rust in het lijf dat iedere dag vecht. Een beetje stilte in de storm creëren. Het maakt me strijdbaar. Rust creëren en alles om je heen door laten razen terwijl je zelf helemaal rustig in het oog van de storm bevindt. Ik denk dat dat precies omschrijft naar wat ik zoek, waar ik naar verlang. En langzaam stap voor stap lukt me dit, ervaar ik meer rust en voelt het allemaal net wat beter.

Zojuist me ingeschreven voor de cursus meditatie van de nieuwe yoga school. Stap 1 is gezet. En die stap gezet na het voorval van vanmiddag. Gaf me net het laatste zetje. Vanmiddag had ik enorme kramp en pijn onder in mijn rug. Gelukkig niet zo heftig als eerder maar toch. En dan ben ik alleen thuis. Lichtelijk een beetje paniek, want wat als dit compleet doorschiet? Maar ik hoor de stem van de fysio in mijn hoofd die zegt dat ik daar niet aan moet denken. Dus op mijn yogamat gaan liggen en denken aan wat ik heb geleerd. Maar na driekwartier wordt het niet echt minder. Even hulp op afstand inschakelen via de app. Het mooie is dat het paniekgevoel helemaal weg is. Ik zet mijn rustige meditatiemuziek op mijn hoofdtelefoon en Langzaam voel ik me in een ruststand komen en langzaam verdwijnt de ergste kramp. Stilte in de chaos. Zorgen dat ik in het midden van de storm kom. Wel voel ik dat het ook weer ieder moment kan terugkomen. Al luisterend naar mijn lichaam (hoor mij nou) anticiperen op wat ik precies voel. Na nog driekwartier lukt het me eindelijk. De kramp is weg. Voor mij een echte mijlpaal. Voor het eerst is het me alleen gelukt. Oké met een beetje mentale hulp op afstand. Er komt een enorm gevoel van trots op zetten die ik niet kan ontwijken. Ik laat het binnenkomen en geniet intens. Dit had ik niet verwacht, niet nu al. Dit moet ik natuurlijk even aan mijn fysio laten weten. Hopelijk is hij ook trots. Een stapje dichterbij rundje um ut hundje 2026. Zou het dan toch?

De laatste maanden waren de reacties van mijn ziekte en lichaam soms echt heftig en voor mij gaf het vaak een gevoel van onmacht. Wat als ik dit niet onder de knie krijg. Als het me niet lukt. Nu heb ik gelukkig mensen om me heen met een portie aanmoediging, geloof en motivatie waar je u tegen zegt. Die wat dan ook stug blijven geloven in mij. En hoe mooi is het dan om zo’n moment te mogen delen. Langzaam begint mijn lijf weer wat pijnlijk te worden maar dat neemt dit moment niet meer van me af. Voor iemand lijkt dit misschien iets kleins maar voor mij is het echt een ontzettend grote stap vooruit. Een grote stap richting wie weet wel genezing. Een grote stap richting de 5km van het rundje um ut hundje. Ik blijf ondanks de pijn nog even door glunderen. Watch me!

Liefs,

Nicole