My Battlefield..

These are my traininggrounds. Mijn arena Hier vecht ik en hier strijd ik. Hier leer ik vallen en opstaan. Vecht ik met mijn neurologisch demon. Leer ik lopen, evenwicht houden, ontspannen, controle krijgen over mijn lichaam. Hier lach ik, huil ik, vloek en vervloek ik en heel soms schreeuw ik. Hier kan ik melig zijn en krijg ik de slappe lach en leer ik dat lachen gezond is maar dat het af en toe averechts werkt op de controle over mijn lijf. Hier heb ik last van kramp, tremoren, overstrekkingen, dwangstanden, ademstops en een te krachtig lijf. Hier leer ik luisteren naar mijn lichaam, mezelf zijn, dat ik er mag zijn, dat mensen blij met me zijn. Ik leer mezelf complimentjes geven maar ik leer vooral dat ik ze mag ontvangen. Hier leer ik dat pijn er ook mag zijn en dat die niet geblocked hoeft te worden. Hier mag ik mezelf zijn. Het wordt er aangemoedigd. Hier mag ik in handen knijpen, schouders vastpakken en leren vertrouwen op hulp van anderen. Hier wordt ik gezien en gehoord, begrepen en er wordt geluisterd.

Dit is my battlefield, maar wel de beste die er is met de allerbeste hulp die ik me maar kan wensen. Hier ben ik ik.

Liefs,

Nicole