|| Verhalen schrijven ||

Ooit ben ik begonnen met het schrijven van een verhaal. Nu ik op mijn oude computer aan het rondneuzen ben, kwam ik het weer tegen. Het begin van het verhaal wil ik graag met jullie delen. Ook hoor ik graag jullie mening. Er moet hier en daar nog wat gewijzigd worden en ik moet het hele stuk nog controleren op zinsopbouw en spelling. Komt ie:

Daar fiets ik dan. Over de dijk snel achter hem aan. Het waait flink. Hij gaat te snel voor me en ik kan hem niet meer bij houden. Ik stap van mijn fiets af en steek de weg over. Dan maar de korte route. Als ik de hoek om kom staat hij op een afstandje op me te wachten. Ik weet niet waarom maar ik hol naar hem toe. We lachen allebei. Samen lopen we een stukje door. Zonder te praten lopen we met onze fiets in de hand naast elkaar. Het beangstigd me achteraf dat dit zo goed voelt.

Dan stoppen we. Daarachter is de rand. Achter ons de donkere wijk die amper verlicht word door de paar straatlantaarns. Triest maar ook zo vertrouwd. Voor ons ligt een strook van ongeveer 50 meter lang. Een strook met grijze paarse mist. Daarachter ligt een grote verlichte plek met de heldere kleuren groen, geel, wit en blauw. Het is aantrekkelijk mooi. Hoge futuristische gebouwen en flats. Met stroken prachtige natuur. Het straalt rust uit. Een onbekende rust.

Dan vraagt hij me of ik nog alles vast kan houden. Mijn fiets en tas zijn met elkaar verstrengeld. De fiets dreigt te vallen. Walter wil perse helpen maar ik zeg dat ik het wel alleen kan. Hij kijkt bezorgd. Waarom nu? Na jaren van niet praten is hij nu in een keer bezorgd. Samen lopen we nog een stukje door. Dan staat Walter in een keer stil. Hij kijkt me aan .Anne, Je hoeft dit niet alleen te doen. Ik kijk hem recht in zijn ogen. Luister Walter, je kunt me niet helpen, niemand kan dat op dit moment. Ik kijk weg. Kan zijn bezorgde blik niet langer verdragen. Hoe kan ik nog zo om iemand geven terwijl hij mijn leven verwoest heeft? We gaan samen zitten in het gras. Ik bekijk hem eens goed. Hij is veranderd en ziet er breekbaar uit. Volgens mij is hij wel 20 kilo afgevallen. Wat is er met hem gebeurd? Wat maakt hem zo kwetsbaar? Ik staar voor me uit. En zie maar één uitweg. Door de paars grijze mist. Ik sta op en zet een paar stappen vooruit. Draai me om en kijk hem nog een keer aan. Anne, Je hoeft dit niet te doen. Als ik 20 jaar geleden had geweten dat het zo zou eindigen had ik het nooit gedaan. Ik kijk naar de overkant. Als ik me omdraai zie ik de tranen over zijn wangen lopen. Ik loop naar hem toe. Ik pak zijn hoofd vast en geef hem een kus op zijn voorhoofd. Sorry Walter, er is teveel gebeurd, ik kan niet meer terug. Dit is de enige uitweg. Even kijk ik hem aan. Dan draai ik me om. Mijn fiets en tas liggen nog in het gras. Ik pak ze op en neem ze mee. Ik loop de mist in. Op weg naar een nieuw leven. Op weg naar een nieuw begin.