|| Stilteruimte ||

De afgelopen week was ik regelmatig in het Viecuri ziekenhuis in Venlo. Iedere keer als ik naar de afdeling loop kom ik voorbij een stilteruimte. Op een of andere manier heeft die ruimte een enorme aantrekkingskracht op mij. Wat er voorheen nooit was. Zijn het de symbolen op de ramen? Het uitnodigende maar onbekende achter de deuren? Het idee van stilte in deze hectische periode? Iedere keer loop ik er weer voorbij en iedere keer denk ik de volgende keer ga ik naar binnen. Nu zit ik thuis en heb ik spijt dat ik niet naar binnen ben geweest. Ik besluit mijn eigen stilteruimte te creëren thuis.

Geen tv aan, geen radio aan en het luisterboek van Michelle Obama staat uit. Het enige geluid wat ik hoor is een verdwaalde blaf van een hond buiten. Het geroezemoes van de kleinkinderen bij de buren. En een diepe zucht van onze trouwe viervoeter. Zachtjes sluit ik mijn ogen en concentreer me op mijn ademhaling. Voel hoe de adem mijn lichaam binnenkomt via mijn neus, zich een weg baant door mijn lichaam en via de mond mijn lichaam weer verlaat. Dit herhaal ik enkele keren totdat de ademhaling rustig is. Ik ontspan. Laat even alle stress van de afgelopen dagen van me afglijden. Even één zijn met mezelf.

Ik merk op dat ik compleet in mijn eigen wereld zit. Die op dit moment bestaat uit het concentreren op mijn ademhaling en hierin mee gaan. De geur van de geurkaars bereik langzaam mijn neus. Ik snuif de geur op en geniet er intens van. Even ben ik alleen. Helemaal ontspannen en alleen. Geen zieke ouders, geen studie, geen huis dat nodig gepoetst moet worden en geen andere onnodige dingen. Alleen ik. Just me, myself and I.

Oh, wat kan ik hier van genieten. Na een tijdje open ik mijn ogen en kijk ik recht in de ogen van onze hond Humphrey. Die zich daarna even lekker uitrekt. Ik volg zijn gedrag en rek me ook heerlijk even uit. Ik geef hem nog een lekkere aai en net als ik besluit dat ik op wil staan gaat de bel. Het zijn de boodschappen. Weg rust en Hallo Jumbo! Compleet ontspannen ruim ik de boodschappen op en begin ik aan de poets. Heerlijk, ik gun iedereen zo'n ontspannen moment. En de volgende keer? Loop ik toch de stilteruimte even binnen.

Liefs,

Nique