|| On stage ||

Daar zit ik dan. Compleet in outfit en onder de schmink. Naast me zit de kerstman en achter me staat Rudolph. Even een bezinningsmoment op de trap. Een stuk verderop in de straat is het al begonnen. Het toneelstuk waar we al maanden voor repeteren. Als de eerste scène buiten klaar is dan is het aan ons. Maar nu nog ff rust. Afschakelen. Dit is dag twee. De laatste dag. Ik krijg de rust niet echt in mijn hoofd. Ik kijk de kerstman aan maar die zit helemaal in zichzelf. Aan het voorbereiden op de uitvoering. Dan maar even een mindfulness oefening er in gooien. Adem in via je kruin en zet de adem bij je middel om. Bij de uitademing duw je hem via de voeten naar buiten. Om daar weer via de voeten in te ademen en via mijn kruin naar buiten uit te ademen. Klinkt nu heel raar. Maar het helpt. De rust komt. En terwijl de rust er is komen de eerste mensen binnen. Het is druk. Een hoop gepraat en gelach. Kinderen die in de voorste rij al druk bezig zijn met een plaatsje zoeken. Inmiddels zit ik aan de andere kant van de bühne achter de coulissen. Er is een hoop drukte gaande maar de rust blijft. Dan komt de kerstman op. Nog even en dan is het mijn beurt. Dan voel ik toch even de gezonde spanning in mijn keel. Het bonst. Maar zo snel als het komt verdwijnt het weer zodra ik de bühne opstap. Het publiek vandaag is anders. Er wordt meer interactie verwacht. Hierop spelen we in als een geoliede machine. Tenminste zo voelt het. Als we weer af lopen aan de andere kant, staat onze regisseuse daar met de duimpjes in de lucht. Het gaat goed. Ook deze avond verloopt geweldig. In de laatste scène sta ik achter de stoel van de kerstman. En even, heel even komt er een gedachte in me op. Man, wat heb ik dit gemist! Ik ben gelukkig. Voor mijn gevoel straal ik bijna licht uit. Dan zeggen we de laatste woorden. "Vrolijk kerstfeest allemaal!". Het is voorbij. Het zit er op.

Maanden hebben wij hier naar toe gewerkt met ons groepje. Een groepje waar ik een aantal mensen nog niet van kende en een aantal die ik een beetje kende. Van oude rotten in het vak tot de mensen die net hun acteertalent ontdekken. Mooi om te zien wat al die gezamenlijke repetities doen met zo'n groep. Ik voel me er er op mijn gemak. Al die repetitie avonden. De momenten waar we dachten waar zijn we toch aan begonnen. Dit lukt nooit. Komt dit wel goed? Momenten dat je dubbel ligt van het lachen. Hemel de pemel! Die ga ik niet meer vergeten. En ik vergeet nogal geregeld iets. Maar ook de momenten dat je er voor elkaar bent. Prachtig. Heel belangrijk waren de momenten waarop wij aan het repeteren waren en ik alles om me heen even mocht vergeten. Juist die momenten waren belangrijk. Dat je zo bezig bent met inleven en oefenen, het gezellig samen zijn en lachen, dat je even alles vergeet en je hoofd leeg raakt. Ik koester die momenten. Je leert elkaar beter kennen. Mijn innerlijke schreeuwt nee dit kan je niet. Maar ook mijn lef is er. Het lef om uit die comfort zone te gaan. En iets aan te gaan met de dan nog redelijk “onbekende” mensen. Stuk voor stuk mooie mensen.

Anne, Wim, Jeanne, Henk, en Willie. Bedankt voor de ontzettend fijne tijd!! Mientje, Lizet, Sandra en Sander ook jullie bedankt! mede dankzij jullie konden wij daar staan stralen op de bühne. Snel naar het volgende seizoen. Het moment waar we dan eindelijk kennis gaan maken met de kotsende kangoeroe en de kakkende kameel. Ik kan niet wachten!

Liefs, Nique