Mijn liefde voor fietsen

Regelmatig krijg ik de vraag wat ik nou aan dat fietsen in strakke pakkies vind en hoe het überhaupt ontstaat.

Dat neemt me even mee terug naar september 2014. Ik sta met duizenden andere fietsers aan de start van de ride for the roses in Goes. 100 km fietsen voor het goede doel KWF. Terwijl ik daar in mijn uppie sta vraag ik me af waar ik aan begonnen ben. Maar dan weet ik het weer.

31 december 2009 krijg ik de diagnose levertumor. En een maand later het bericht dat het gelukkig goedaardig is. Goedaardig wil niet zeggen dat meteen alles koek en ei is. Tumor nummer 1 is 7,5 bij 6 cm en zit behoorlijk in de weg. 24 uur per dag pijn. Soms zo erg dat het lichaam zichzelf even in standje knock out zet en ik even onderuit ga. Na een lang gevecht word ik in mei 2014 eindelijk geopereerd. Er gaat een wereld voor me open en eindelijk kunnen we gewoon ons normale leven volgen na 4 jaar strijd. Opeens komt het besef dat het ook allemaal anders had kunnen lopen. En dat maakt me enthousiast om iets te doen voor de mensen die het geluk niet hebben maar de diagnose kanker krijgen. Graag wilde ik iets totaal uit mijn comfortzone doen. Het werd een fietstocht van 100 km voor KWF. Via een klant op mijn werk kwam ik aan een goede fiets. En dan begint het trainen. Veel mensen om me heen verklaren me voor gek. Dik een jaar na de operatie moest het gaan gebeuren. De revalidatie zat erop. Mijn buik was nog niet bij het oude maar niets om over te klagen. “je kunt dit niet”, “zul je dat wel doen?”, “Dit kun je niet aan met jouw lichaam”. Zijn de dingen die ik te horen kreeg. Maar het trainen en fietsen gaf me het gevoel weer wat controle over mijn eigen lichaam te krijgen. Weer het vertrouwen in mijn eigen lijf terug te krijgen. Niet continu bezig te hoeven zijn met de minimale grenzen die er waren. Maar alleen maar trappen en genieten.

Dan is het september 2014. Ik sta in mijn uppie tussen duizenden fietsers naar het nummer “the rose” aan het luisteren. De start van de rit. Alois staat me toe te juichen aan de start. Naast hem juicht een onbekende vrouw hard voor me mee. Alois had haar verteld waarom ik mee fietste. Na een kilometer of 5 komt er een man naast me fietsen. Jeroen. We hebben het zelfde tempo en fietsen de 100km samen uit. Onderweg vertelt hij me wat er allemaal te zien is. Ik leer veel van hem over het fietsen in een peloton. We fietsen een stukje over de snelweg, over de Zeelandbrug en door de kleine dorpjes en smalle bruggen over grachten. Opeens hoor ik ergens mijn naam. Twee bekende uit Horst die me toejuichen. Ik wist dat ze hier in de buurt op vakantie waren. Achteraf hoor ik dat ze continu gekeken hebben of ze mij konden zien. Gewoon om me aan te moedigen. Zo ontzettend lief. Het mooiste is dat er overal mensen langs de weg staan om al die fietsers aan te moedigen. Overal waar groepen staan wordt er geklapt voor ons. Straten zijn versierd en op veel plekken wordt er muziek gespeeld. Naarmate we de finish eindigen wordt het gejuich om ons heen alleen maar meer. En dan ben ik blij dat ik een zonnebril op heb. De tranen vullen mijn ogen. I did this! Bij de finish neem ik de roos in ontvangst en speur ik naar Alois. Jeroen en ik praten even na en volgen onze eigen weg. Als ik Alois zie barst ik pas echt los. Wat ben ik blij hem te zien en alle emotie komt los. Ik heb bewezen dat mijn lichaam het kan, dat het weer te vertrouwen is. En er is een nieuwe liefde ontstaan. Fietsen op de racefiets.

In Augustus 2016 komt er een nieuwe fiets. Die wel mijn maat is en waar ik op slag verliefd op ben. Een Sensa Emilia. Roepnaam Emmy. Nieuwe helm, goede schoenen en heel veel fietskleding volgen. Ik leerde veel dames kennen via de facebookgroep stoere vrouwen fietsen en er volgde leuke fietsritjes door het land. De ronde van Nijmegen en Limburg mooiste noord. Vriendschappen ontstaan door onze gezamenlijke passie. Ritjes naar Duitsland met een stop bij de bakker voor een broodje en wat drinken. Op het terrasje in het zonnetje een vakantiegevoel krijgen. Het op de fiets stappen en alleen het geluid van de bandjes op de weg. Zonnetje op je lijf en de wind om je heen. Helemaal alleen met de elementen van de natuur. Hoofd leeg en hart vol. Dat is waarom ik van fietsen houd. Iets wat ontstaan is door het uit de comfortzone komen, hoort nu bij mijn leven en is niet meer weg te denken. Een nieuwe fiets ben ik nog niet aan toe. Ben helemaal vertrouwd met mijn Emmy en ze heeft me overal doorheen gesleept de afgelopen jaren. Een Cyclocrosser staat nog wel bovenaan mijn lijstje. Heel hoog bovenaan. En ik kijk nu alweer uit naar de leuke ritjes die in het verschiet liggen zodra corona het weer toelaat. Mis de ritjes met de dames. Voor nu kijk ik alweer uit naa rmorgen. Korte broeken weer!

Liefs,

Nicole