Ik ben dit stuk al 4 keer opnieuw begonnen. Twijfel of ik er over moet schrijven. Begrijp me goed. Ik doe dit niet om te klagen. Maar ik vind het belangrijk om over alles te kunnen en mogen schrijven. De meeste komen op een leeftijd dat er de zorgen voor hun ouders komen. Die zorgen doe je uit liefde. Zo doe ik dat ook. Je ouders hebben altijd voor jou gezorgd dus als de tijd daar is geef je die zorg en liefde ook terug. En vaak verloopt dat ook allemaal soepel. Maar vaak loopt dit ook niet soepel. En ik vind dat hier ook meer over gepraat mag worden.
Sinds langere tijd heb ik de zorgen om mijn beide ouders. Iets wat ik met liefde doe. Al is dit fysiek en mentaal soms heel zwaar. Tel daar bij nog de zorgen om mijn broer op en het plaatje is compleet. Ik probeer er zo goed mogelijk voor hen te zijn en daarbij ook goed op mezelf te letten. Maar soms betekent het ook dat je jezelf even helemaal wegcijferd. Aangezien ik een enorme denker ben, zit ik dus vaak met een vol hoofd. Ik probeer dit niet aan mijn omgeving te laten merken. Dit probeer ik leeg te krijgen door te gaan fietsen, fotograferen of schrijven. Het belangrijkste is, denk ik, om altijd te blijven lachen en het positieve te blijven zien. Ik geniet van de fijne momenten samen met mijn ouders.
Maar je hoort er zo weinig over. Meestal wordt het gezien als iets wat je als vanzelfsprekend doet, zorgen voor je ouders. Maar dat is het niet. Het is iets wat heel intensief kan zijn. Zorgen die je hebt, de onmacht die je af en toe voelt. De vele emoties die de revue passeren. En niet alleen als je voor je ouders zorgt. Maakt niet uit voor wie je zorgt. Het kan soms zwaar zijn. Maar je doet je best. En meer kun je niet doen.
Dus voor alle mantelzorgers om me heen: je bent een topper. Je doet het goed!
Liefs, Nicole
