Ik kan dit!

Ken je dat? Dat je heel dankbaar bent dat je niet alleen door bepaalde dingen hoeft te gaan?

Zoals vanmiddag. Na de fysio klapt mijn voet totaal dubbel en lopen gaat moeizaam. Dus meteen even terug naar de behandelbank. Vanmiddag voelde het meer als een slachtbank moet ik bekennen. Een voet die scheef staat, een knie die niet meer wil buigen, blokkerende ademhaling en gruwelijk veel pijn. Welkom bij een aandoening die FNS heet. Maar zonder al die lieve mensen om me heen kan ik dit niet. Mijn lieve man die de rots in de branding is. De vriendin die een beetje door hetzelfde heen gaat en precies weet hoe ik me voel. De mannen van de fysio die me door de hel heen helpen. Mijn lieve collega's die begrip hebben voor de situatie. Mijn vriendinnen en alle andere lieverds. Dit zijn wel de mensen die ervoor zorgen dat ik aan mijn motto "altijd blijven lachen" kan voldoen. Ondanks alles om me heen kies ik momenteel even voor mezelf. Soms voelt dat best egoïstisch, vooral nu. Maar wel het beste nu.

En nu lekker naar bed en het weekend rustig aan doen. Lopen gaat nog niet zoals het hoort maar ook dat komt wel weer. Ik blijf maar denken: Ik kan dit! Samen met al die lieve mensen om me heen.

Fijn weekend!

Liefs,

Nicole