|| Het onvermijdelijk gesprek ||

Daar zit je dan. In je pyjama, klaar om naar huis te gaan. Precies een week geleden was ik hier ook. Maar dan op de longafdeling en niet bij de acute opname. Ook toen mocht je, na een week opname, weer naar huis. Dit keer was het gelukkig maar voor één nachtje. Je vader. Van kleins af aan mijn grote held. Zoals denk ik bijna iedere vader betekent voor zijn dochter. De band die ik met mijn vader heb is erg hecht. Van jongs af zit dat al goed. We hebben na alle ellende weer een weg gevonden om te communiceren. Ondanks jouw afasie begrijpen we elkaar. We hebben ons lach momentjes weer. En dan komt het gesprek waar ik al heel lang tegenop zie. Het gesprek wat ik van de ene kant helemaal niet wil voeren. Het doet pijn. Hier praat je niet graag over. Maar het moet. Het reanimatie gesprek. Wel of geen reanimatie. Poeh, ik vind het eerlijk gezegd wel moeilijk. Begin ik er nu over? Of wacht ik nog even? Maar het is ook iets wat ze op de spoedeisende hulp iedere keer weer vragen. Iets wat je niet graag bespreekt. Maar van de andere kant vind ik het toch wel mooi om ook hier samen over te mogen en kunnen praten. Maar het gaat hier wel om een leven. Zijn leven. Praten over leven doen we vaker. Maar over de dood bijna nooit. Maar als je een van je ouders zoveel achteruit ziet gaan weet je ook dat het zo voorbij kan zijn. Dan is het mooi als je er samen over kunt praten in plaats van het weg te duwen en te negeren. Tenminste wat je kunt verstaan onder praten met iemand die bijna geen volledige zinnen kan zeggen. Maar we begrijpen elkaar wel. Zijn antwoord? Hij schreef het op. 75.

En ik? Begrijp hem meteen.

Liefs,

Nique