En ik laat haar achter bij de half dode planten, het grauwe meubilair en een lachende clown aan de muur.
Een tijdje geleden deelde ik dit met jullie. Een openingszin die ik schreef na aanleiding van een schrijfcursus. Het was iets wat meteen in me op kwam. De bedoeling was om deze zin te gebruiken voor een verhaal. Maar dat vond ik op dat moment te pijnlijk. Het verhaal bleef borrelen op de achtergrond en het wil er uit. Nu heb ik dus besloten een fictief verhaal te schrijven dat ik af en toe laat leiden door mijn persoonlijke verhaal. Nu wil ik graag met jullie een klein stukje delen. Lees ze!
Hoofdstuk 1
En ik laat haar achter bij de half dode planten, het grauwe meubilair en een lachende clown aan de muur. Precies zoals alle psychiatrische afdelingen eruit zien. Saai, grauw, troosteloos en antiek. Voordat de deur achter me wordt gesloten kijk ik nog even achterom. Het enige wat ik zie is dat Roos langzaam om de hoek verdwijnt. Hoofd en schouders gebogen met haar haren in een warrige, vettige knot. Even moet ik slikken als ik de deur achter me in het slot hoor vallen. Aan de ene kan een gevoel van opluchting maar aan de andere kant bekruipt me een gevoel van onmacht, schuld en verraad. Ik besluit om snel naar huis te gaan en in een warm bad te kruipen. Als ik in het warme bad zit komt alles los. Tranen blijven lopen en laten het bad sneller vol lopen dan de bedoeling is. Casper loopt de badkamer binnen en gaat op de rand van het bad zitten. “Dit was echt het beste Marjolijn. Roos heeft hulp nodig die wij haar niet kunnen geven.” Ik knik, wetend dat het de waarheid is, al doet het nog zo’n pijn. Casper geeft me een aai over mijn bol en loopt richting de kamer. “Ik maak wat warme chocolademelk voor ons. Ik wacht op je op de bank met je favoriete deken. Doe rustig aan.”
En de andere kant van de stad in een stille lege en kille kamer ligt Roos op bed. Haar knieën opgetrokken en haar hoofd gebogen. In de verte hoort ze voetstappen op de gang. Ze voelt zich alleen, opgesloten en flink in de war. Ze sluit haar ogen en valt in een diepe rusteloze slaap. Weg van de o zo boze wereld. Weg van alles….
Benieuwd wat jullie er van vinden.
Liefs,
Nicole
