|| De reis van de zon ||

Ik rij naar mijn werk en dan zie ik je. In de verte als een streep aan de horizon. Vol kleur en mooi helder. Ik geniet van het zicht en rij rustig verder in de dagelijkse stroom van het verkeer. Ik stap uit de auto en ik zie je weer. Ik lach. Nu ben je groter, maar ook mooier en intenser. Het liefste zou ik blijven staan om naar je te kijken. Maar het werk roept. Op het werk zie ik je nog even vanuit de raam. Je kleur is veranderd zo ook de intensiteit. Je bent nog feller en kleurrijker. Met een lach op mijn gezicht start ik de werkdag. Met een beetje een jammerlijk gevoel dat ik jouw beeld niet vast kan leggen. Maar man oh man wat kan ik van je genieten. Als je komt maar ook als je weer gaat. Niets mooier als jou op zien komen. De kleuren, de veranderingen, de intensiteit. Hoe jij de wereld laat ontwaken. Hoe je aan de einde van de dag weer gaat . Vaak met de mooie kleuren om ons nog even te laten weten dat je weer gaat. Dat je er bent. Zodat men even stil staat in alle drukte om te zeggen: “ Kijk hoe mooi ze gaat” Wat jammer dat niet meer mensen af en toe even stil staan bij jouw dagelijkse reis. Wat zou het mooi zijn als men iets meer geniet van de normale alledaagse dingen. Eens zijn ze niet vanzelfsprekend meer

Liefs, Nique