De liefde voor fotografie heb ik van mijn vader meegekregen. Vroeger was fotografie iets magische voor mij. Kon helemaal verliefd worden op beelden uit bijvoorbeeld een film waarin ze in een doka werkte. Dan had je een lijn met allemaal foto's hangen. Dat was hét. Dat wilde ik ook. Je kon dan langzaam het resultaat zien verschijnen wanneer de foto ondergedompeld werd in het ontwikkelbad. Pure magie voor mij vroeger. Toen ik meer wilde gaan fotograferen kwam de digitale camera op de markt. Dus ging ik aan de slag met de digitale variant. Tijdens het fotograferen in de natuur vind ik het digitale aspect wel heel handig.
Gewoon knippen en er zit altijd wat tussen. Maar met analoge fotografie ben je zo veel meer bezig met fotografie. Een rolletje heeft 24 of 36 opname en die wil je zo goed mogelijk benutten. Ik ben dus in mijn hoofd veel meer bezig met wat ik wil en word gedwongen veel anders te gaan kijken. Ik laat de film gewoon bij de Hema ontwikkelen. Via een negatievenscanner zet ik ze op de pc. Iedere keer weer een verrassing wat het resultaat is geworden. Nu ben ik me dus aan het verdiepen in zelf ontwikkelen. Oftewel mijn eigen doka.
De magie van fotografie is er nog steeds. De passie wordt alleen maar groter. Afgelopen week de Ilford Sprite 35-II aangeschaft. Een eenvoudige point & shoot camera. Je kunt het zien als een wegwerpcamera die je kunt blijven gebruiken. Analoge foto's hebben altijd iets. Iets wat je met digitale fotografie niet kunt behalen. Het eerste fotorolletje zit er in en de eerste foto's zijn gemaakt. In mijn hoofd heb ik al een serie bedacht.
Deze eerst uitwerken en dan op pad met de camera. Ik vind het leuk om series te maken. Wat wil ik bereiken? Kleur of zwart/wit? Met of zonder mensen in beeld. Ik probeer een serie zo dicht mogelijk bij mezelf te laten staan. Het moet mezelf raken.
Nu fotografeer ik graag en vaak vogels. Het mooie vind ik om, voor mij, een nieuw soort te fotograferen. Eentje die ik nog niet eerder voor de lens heb gehad. Dat geeft euforie.
Maar wat ik ook belangrijk vind is om bepaalde momenten in mijn leven vast te leggen. Momenten die ik niet wil vergeten. Omdat ze mooi zijn, verdrietig of heel fragiel. Het alledaagse leven. Ik heb bijvoorbeeld af en toe foto's gemaakt terwijl mijn ouders ziek waren.
De hectiek in een ziekenhuis, instelling of thuis. De onmacht en verdriet. Als ik deze foto's dan terug kijk kan ik meteen het gevoel van toen oproepen. Maar deze keer kan ik er op een afstandje naar kijken. Dat maakt het zo mooi. Fotografie is het vastleggen van momenten die anders zo vervlogen zijn. Een herinnering, een moment dat de tijd even stil staat.
So let's make those moments count!
Liefs,
Nicole