|| Dankbaarheid uit mijn jeugd. ||

Je leert in je leven een heleboel mensen kennen. Mensen komen in je leven en verdwijnen weer. Vrienden uit je basisschoolperiode, je medestudenten tijdens je opleiding, collega's op je werk, vrienden en bekende. Mensen verdwijnen op allerlei manieren. Periodes die veranderen in je leven, contacten verwateren, interesses veranderen en soms abrupt. En tussen die heleboel mensen zitten er een paar die je voor de rest van je leven bij je draagt in je hart. Door wat ze voor je hebben gedaan of de dingen die ze hebben gezegd of gewoon door er te zijn. Mensen die je bijna niet ziet of amper spreekt. Misschien zijn ze zich niet eens bewust van de impact die ze achter hebben gelaten in je leven.

Vandaag word ik even teruggetrokken in de tijd. Na een bericht van een instagramvriendin besluit ik de natuur in te trekken. Hoofd leegmaken doe ik door lekker te gaan fotograferen in de natuur. Het eerste uur blijft de camera in de tas. In mijn hoofd zit ik in het laatste jaar van de basisschool. Ik ben zo in gedachte dat ik niet eens de behoefte heb om te fotograferen. Neem de zonnestralen die door de bomen piepen met iets meer dankbaarheid als anders in me op.

Ik was 10 of 11 toen mijn moeder voor het eerste ziek werd. Pittige periode als je richting je puberteit gaat. maar ik raakte er ook snel aan gewend. Op school kreeg ik wel eens wat van kinderen naar mijn hoofd gegooid maar dat heeft me nooit echt geraakt. Het was nu eenmaal zo. Die periode weegt wel heel erg mee in hoe ik nu ben. En dat vind ik oke. Het belangrijkste was dat ik op school 2 leraren had waar ik terecht kon. Ik had in groep 8 een toffe leraar. Iedereen wilde bij hem in de klas, want dan mocht je met pasen hockeyen met gekookte eieren. Alle kinderen die het eindrapport kregen van groep 7 keken meteen op de achterkant bij wie ze in de klas kwamen. Menig gejuich als je bij hem in de klas kwam. De betekende gegarandeerd een tof eindjaar op de basisschool. De cijfers die op je rapport stonden boeide niet zo. Nu was dat nog in de tijd dat scholen nog redelijk klein waren en je bijna iedereen kende. Onze leraar in groep 8 was altijd in voor iets leuks en had oog voor iedereen in de klas. Hij wist van iedereen de talenten te laten zien en ontwikkelen. En oefenen voor de musical was dan ook een feest. Hoe hij Marijn altijd Merijn noemde en we er later achter kwamen hoe dat kwam. Hij kreeg in dat jaar een zoontje Merijn. Hij kon er wel om lachen hoe vaak hij zich wel niet versprak. Het was een leraar die altijd eerlijk was. Die bepaalde blik in zijn ogen of de dingen die hij zei waren toen heel waardevol voor me. Ik voelde me begrepen. Maar het belangrijkste vond ik dat ik werd erkent als Nicole, als persoon, en niet als de dochter van. Ik mocht zijn wie ik was. Je hoefde er niet over te praten en toch voelde ik me begrepen. Mocht er trouwens wel over praten hoor. Maar dat is nog steeds niet zo mijn ding. Maar het zijn wel dingen die ik mee heb genomen in mijn verder leven en die hebben bijgedragen aan de persoon die ik nu ben. En daar ben ik dankbaar voor.

Na anderhalf uur wandelen komt de camera uit te tas en kan ik gaan fotograferen. Met een ander oog fotografeer ik die dag. Met een oog van dankbaarheid. En soms vergeet je mensen te bedanken in je leven. Maar ik heb geleerd dat het daarvoor nooit te laat is.

Lieve meester Rob, bedankt voor alles in groep 8. Maar vooral voor de warmte en de lieve woorden en dat ik mezelf mocht zijn. Dat je samen met Jun voor mij een vertrouwde baken was in die periode op school.

Liefs, Nicole

P.s herken je me op de foto?