Angsten . Iedereen is wel ergens bang voor. Maar wat als een angst jouw dagelijks leven beïnvloed? Over angsten praten zit voor je gevoel in een taboesfeer. Dat doe je namelijk niet. Ik niet tenminste. Angst en schaamte gaan vaak samen. Op het gebied van angsten en taboes doorbreken heb ik een goed voorbeeld. En lieve vriendin van mij doet dit op een hele mooie manier. Dat inspireert. Maar het maakt mijn angst met haar ook bespreekbaar. En dat lucht op. Angsten kunnen heftig zijn. Als er over het onderwerp werd gesproken dan klapte ik al dicht. Het kan je dag en nacht bezig houden. Ik werd me ervan bewust dat ik onbewust heel de dag door beslissingen maak die ik laat leiden door die angst. En dat is nu niet bepaald gezond. Het vreet aan je.
En nu komt het. Ik heb angst voor de tandarts. Zo, dat is eruit. Jaren lang was dit mijn diepste geheim. Maar soms moet je je angst onder ogen zien. Door het los zitten van een vulling en door een val op de trampoline vroeger zagen mijn voortanden er niet meer mooi uit. Ik schaamde me ervoor maar de angst was te groot. Dan maar lelijke voortanden. Maar het greep me steeds meer aan. Onzeker dat ik me er door voelde. Iedere dag enorm bezig met mijn eigen gebit en met dat van anderen. Bang om te eten. Zou er iets afbreken? Toen toch maar de stap gezet mede op aandringen van mijn man. Opzoek naar een nieuwe tandarts in de buurt die mij kon helpen. Ik vond er een die ook onder narcose kon helpen. De stoute schoenen aangetrokken en een intakegesprek aangevraagd. In mijn uppie naar de afspraak. Begon al te janken toen de foto's gemaakt werden. Alles kwam eruit. Na een gesprek kwam eruit dat er een aantal gaatjes gevuld moesten worden , een reiniging van het gebit en misschien een wortelkanaalbehandeling. Binnen 1 week zo het behandelplan in de bus vallen.
Het duurde nog even voordat ik het lef had om de papieren terug te sturen. Nu was het wachten op een oproep. Op het werk had ik het inmiddels ook tegen een paar collega's verteld. Die gesprekken hebben mij geleerd dat ik me niet hoeft te schamen. Iedereen heeft wel angsten. Het was voor het eerst dat ik erover kon praten zonder te huilen. Het luchtte enorm op om er met openheid over te kunnen praten. En dan gaat de telefoon. Er is een uitvaller of ik zaterdag al kan. Slik! Ja doe maar, dan ben ik er snel vanaf. Dan komt het besef dat ik weekenddienst heb. Nu moet ik iets regelen en toch weer open zijn hierover. Collega gevraagd of hij wilde ruilen en verteld waarom. Ja hoor, kon ruilen. En nu? Het is nu achter de rug. en ben ik ontzettend blij. Er is nog wat napijn maar dat is ook logisch. Maar het belangrijkste is dat ik weer een mooie en zelfverzekerde lach heb. Afgelopen dagen vaak gehoord dat ik altijd lach en vrolijk ben en dat dus ondanks dat ik al een hele lange tijd niet tevreden was met mijn tanden. Ik moet eerlijk iets bekennen. Vanochtend om 5:15 uur stond ik op de badkamer. Ineens zag ik mijn lippenstift liggen. Deze gebruik ik eigenlijk bijna nooit want paste niet bij mijn half verkleurde tanden. Kon de verleiding niet weerstaan. Dus stond ik daar vanochtend vroeg the shinen met gestifte lippen in de spiegel. Haha wat het allemaal niet brengen kan. Toch maar snel weer afgepoetst.
Wat ook enorm geholpen heeft is het team van de Tandarts. Die mijn angst heel serieus nam. De tijd nam om te luisteren, uit te leggen en mijn een plan voor de toekomst te geven. Die mij beetje bij beetje weer hoop geeft. Het lieve kaartje na de behandeling maar ook het spiegeltje. Het spiegeltje waar ik voor het eerst naar mijn "nieuwe" tanden heb gekeken. Tranen van blijdschap. Maar deze steun was voor mij heel belangrijk. Dat je vertrouwen krijgt in je behandelaars. Ook op de dag van behandeling zelf.
Achteraf denk ik natuurlijk had ik dit maar eerder gedaan. Maar dat is achteraf. De angst maakt het zo ontzettend moeilijk om een stap te zetten in de goede richting. Ik heb nog een lange weg te gaan om mijn angst te overwinnen. En weetje, misschien kom ik er nooit van af. Maar dat is oké. Het hangt bij mij niet meer in de taboesfeer. Ik hoop hier andere mee te kunnen inspireren. Misschien net dat laatste zetje te geven om die o zo allerbelangrijkste eerste stap te zetten. En dan heb ik mijn doel bereikt met mijn verhaal. Dus voor iedereen met angst... Praat erover. Hoeft niet met iedereen maar begin met iemand die je vertrouwd. Door open te zijn over mijn angst merk ik dat anderen er ook open over zijn. Dit heeft hele mooie gesprekken opgeleverd. En sommige angsten zullen nooit overgaan. So be it! Mijn angst voor dikke spinnen? Laat dat maar lekker zo zijn. En nu? Ga ik mijn mooie tanden in een heerlijke tosti zetten.
En? Heb jij ergens angst voor?
Fijne dag allemaal!
Liefs,
Nicole
